Zaterdag 19 juli 2014: de grote oversteek...

Wat een nacht !! We zijn om 21 uur gaan slapen want we willen opstaan om 2u.30 om tegen 4 uur te vertrekken. Volgens het weerbericht is 18 juli de warmste dag van het jaar geweest, volgens mijn eigen aanvoelen is het de zwoelste nacht van de afgelopen vijf jaar geweest:
21u.30: Lukas kan niet slapen van de warmte en verfrist zich in de badkamer
22u.00: plotse windstoten, Lukas komt bij ons in bed liggen
22u.30: ik laat Joanique en Lukas alleen en ga in de kamer van Lukas slapen
23u.00: het begint te donderen en Lukas wil dat ik weer bij hem kom liggen
23u.30: ik ga terug slapen in de kamer van Lukas
24u.00: eindelijk val ik in slaap

Gelukkig verloopt het in de vroege ochtend redelijk vlot, al is iedereen (op zijn zachtst gezegd) een beetje moe.
Gelukkig ben ik nog fris genoeg om rond 3u.30 te beseffen dat de Visa-kaart nog in de kast ligt, ik denk dat we die wel zullen nodig hebben in Canada...

De rit naar Schiphol verloopt probleemloos, met dank aan de uitstekende GPS. Lukas is een paar keer in slaap gedommeld in de auto. 

Tegen 7 uur zijn we op de enorm grote parking van Schiphol. Ingecheckt en daarbij een passende foto genomen, al was dit verboden hé nonkel Geert.
Samen drinken we nog iets in een pizzazaak, een pizza om acht uur 's morgens zou ons niet smaken, maar daar denkt blijkbaar niet iedereen zo over.

Tijd om afscheid te nemen van onze chauffeur (bedankt hé nonkel Geert). Dan door de douane voor controle. Lore begint te piepen, allé het toestel om te controleren. Ze wordt (met toestemming van Joanique) gefouilleerd, het bleek haar riem te zijn die het alarm deed afgaan.

Het is een heel eind stappen naar onze gate en daar aangekomen willen ze dus graag iets drinken. Voor 7 euro kopen we een fles water en een fles cola. Een paar slokjes en dan terug de rugzak in.

Ons vliegtuig heeft wat vertraging door slecht weer dat er was in Engeland deze morgen. We stijgen dus op om 11 uur in plaats van 10u.20, geen ramp.
Het is een leuke vlucht zonder problemen, slechts één moment zaten er 'een beetje putten in de weg', een ideale luchtdoop voor Lore en Lukas dus.

Geen tijd te verliezen in Londen! Direkt de paarse pijlen naar terminal 5 gevolgd, zitten in deel A en moeten met een soort interne metro naar deel B, een ritje van een paar minuten. B47 ligt natuurlijk weer helemaal achteraan. Net voor de douane moeten we de drankjes weer achterlaten, er is amper van gedronken. Na de douane kopen we wel weer nieuwe, de commercie moet draaien.

Bij de douane piept het langs alle kanten. Joanique, Lukas en ik geven alarm, het zou te wijten zijn aan onze schoenen. Joanique en Lukas worden gefouilleerd, ik niet (wie is dus het meeste te vertrouwen?).

Bij het inchecken wordt er even een pauze ingelast van 5 minuten 'omdat de temperatuur in de cockpit te hoog is' (???). We slaan er amper acht op.

Iedereen is aan boord tegen 12u.45, maar het is ondraaglijk warm. We kunnen niet opstijgen door een technisch probleem en iedereen zweet zich te pletter. Achteraf komen we te weten dat de motoren van buitenaf moeten opgestart worden om de airco te laten werken, maar die ploeg is niet aangekomen. Een stewardes is blijkbaar flauwgevallen van de warmte en bij Lore scheelt het ook niet veel. Na drie kwartier krijgen we (eindelijk!) fris water aangeboden en even later horen we de motoren en een mededeling van de kapitein dat het in orde gaat komen.

Het wordt geleidelijkaan frisser en tegen 14u10 zijn we in de lucht, dat was eigenlijk voorzien om 12u.40...
De rest van de vlucht verloopt perfekt. Helaas is het moeilijk om een film te volgen op tv, het is Engels en de vliegtuiggeluiden maken het heel moeilijk om te volgen. Gelukkig kan ik meer dan een uur luisteren naar the Cure (fantastische muziek!) en kan ik meer dan een uur kijken naar een optreden van Metallica (dat zou je niet verwachten van mij hé) maar ik vond het heel mooi om te zien en te horen.
Als maaltijd is er kip met rijst, het smaakt zeer goed: ik eet mijn portie, een groot deel van dat van Lukas en de rijst van Lore. Joanique eet de past-schotel en die is ook best te pruimen.

De valiezen zijn rap gevonden op de transportband. Een taxi gaat ook vlot: we belanden in een gele taxi met een Sik aan het stuur die geen woord zegt, maar dan ook geen woord. Canadezen zijn heel rustige chauffeurs, my ass, dit is waarschijnlijk een buitenlander want hij rijdt als een gek door het centrum. Hij bezorgt ons wel fantastische zichten op de skyline van Vancouver.

We logeren in kamer 315, een ruime kamer met twee dubbelbedden en plaats genoeg voor de koffers. De kamer is zeer proper, maar ruikt sterk naar het schoonmaakproduct. Dubbele beglazing langs de straatkant nemen ze hier letterlijk: het zijn twee vensters op 5 centimeter van elkaar...

Omdat de kinderen zo flink geweest waren bij de uitzonderlijke hitte en het uur vertraging van het vliegtuig naar Vancouver, belonen we ze met een maaltijd in de McDonalds. De frieten en chickenwings zijn gelijk, maar de portie frieten die de kinderen in hun smulbox krijgen, zijn eerder voor kabouters.

We zijn al gaan zwemmen. De ingang van het zwembad is eigenlijk op de tweede verdieping, daar neem je een trap tot bij de rand van het bad, de grond van het bad is dus eigenlijk het gelijkvloers. Naast heb zwembad is er ook een warm bad.

Na de zwembeurt kijken we nog een halfuurtje naar tv. Volgens het weerbericht zal het vanacht en morgen regenen.
We gaan om 19 uur slapen. Na vijf minuten is iedereen al in dromenland. Dat denk ik tenminste want ik was na twee minuten al vertrokken.